SYMPOZJUM RZEŹBY WSPÓŁCZESNEJ – 2022 ZNAKI CZASU

Artyści:

Jerzy Dobrzański, Bente Kluge, Tomasz Krzpiet, Alicja Łukasiak, Dorota Morawiec-Winiarska, Marco Antonio Moreno Navarro, Monika Szpener, Piotr Wesołowski, Agata Zboromirska

Asystenci-wolontariusze:

Zuzanna Bielak, Bartosz Junak, Karolina Konieczny, Paweł Krzaczkowski, Krzysztof Perz, Anna Piętowska, Aleksandra Śmiech, Adrianna Wilewska

Jerzy Dobrzański, Paweł Krzaczkowski

Akord, 2022

beton, stal czarna rdzewiona, dźwięk, głośniki, moduły arduino

Rzeźba dźwiękowa Akord nawiązuje do mechanizmu zegara, a zarazem do różnorodności subiektywnego doświadczania czasu. Obiekt składa się z czterech cylindrów z rdzewionej stali (rdza symbolizuje tutaj czas jako zmianę), obracających się wokół jednej osi z odmienną prędkością. W każdym cylindrze umieszczone zostały głośniki wydające dźwięki o różnej wysokości i charakterze modulacji. Cztery dźwięki wydawane przez cztery cylindry składają się na harmonijny akord durowy.

Punktem wyjścia dla Akordu jest obserwacja dotycząca różnorodności subiektywnego doświadczania tempa czasu. Dla kogoś ten sam odcinek czasu upływa szybko, dla kogoś innego  wolno. Jest to powszechna, czy wręcz stała charakterystyka ludzkiego doświadczania. Stąd różne prędkości i kierunki obrotów cylindrów-głośników. Połączenie rzeźby jako mobilnej trójwymiarowej formy wizualnej i formy muzycznej ma z założenia stanowić rodzaj symbolicznej czasoprzestrzeni. Świat zatopiony w czasie.

Już Pitagoras zauważył, że muzyką rządzą zasady matematyczne, a ściślej, że stosunki dźwięków  harmonijnych przekładają się na proste stosunki matematyczne. Np. oktawa to stosunek 1:2, a kwinta to 3:1. Rzeźba Akord podąża za tym rozpoznaniem.

Odmienne prędkości ruchu cylindrów nie tylko przekładają się na nieustanną zmianę wizualnego układu rzeźby, ale również na ciągłą modyfikację doświadczenia akustycznego. Ze względu na odmienne prędkości i kierunki obrotu cylindrów-głośników, poszczególne dźwięki składające się na akord będą dla obserwatora słyszane z większą lub mniejszą intensywnością (oddalenie-przybliżenie).

Jerzy Dobrzański (ur. 1976) rzeźbiarz, projektant, absolwent warszawskiej ASP na Wydziale Rzeźby w 2008 r., stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej – stypendium w PrattInstitute w Nowym Jorku (2012) oraz stypendysta Ministra Kultury (2018). W latach 2014-2018 adiunkt na Akademii Sztuki w Szczecinie, gdzie prowadził Pracownię Systemowego Projektowania Produktu na Kierunku Wzornictwo. W 2015 r. uzyskał tytuł doktora w dziedzinie Wzornictwo Przemysłowe na Wydziale Form Przemysłowych krakowskiej ASP.

Przestrzeń publiczna jest jego naturalnym środowiskiem ekspozycji i eksploatacji twórczej. Projektuje obiekty przestrzenne i rzeźby funkcjonalne inspirowane głównie społecznym stanem ducha, ciała i umysłu. Przeciwny wszelkim przejawom nietolerancji, wykluczania i braku empatii. Własną metodologię projektową konstruuje w oparciu o pojęcie  modułu i szeroko pojętej modularności jako manifestacji uniwersalnej zasady ekonomii w naturze. Za swoje  projekty otrzymał nagrody: MustHave na Łódź Design Festiwal w Łodzi (2012) czy Top Design Award na Arena Design w Poznaniu (2013).

Paweł Krzaczkowski (ur. 1981) twórca muzyki elektronicznej i instrumentalnej, artysta multimedialny, kurator. Autor/współautor wielu projektów dźwiękowych/muzycznych tworzonych dla takich instytucji jak Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Galeria Labirynt, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawska Jesień, Sacrum Profanum. Autor poematu Wstęgi Möbiusa (Rita Baum, 2017) oraz albumów muzycznych King Midas Has Donkey's Ears (BAS, 2019 - jako Zajwert) i Random Roots (Gusstaff Records, 2020 - jako Psychogeografia, z Piotrem Łyszkiewiczem). Obecnie współtworzy duet elektroakustyczny Psychogeografia (z Piotrem Łyszkiewiczem) oraz Woyfer/Zajwert (ze Sławomirem Wojciechowskim). Absolwent polonistyki UWr w roku 2008. Pracował jako asystent na Akademii Sztuki w Szczecinie w Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej i Muzyki Eksperymentalnej.