


Adam Procki. Wystawa prac, 1990
Adam Procki. Wystawa prac, 1990
Miejsce wystawy: galeria Oranżeria, kwiecień 1990 r.
Kurator wystawy: Tamara Książek
Rzeźby Adama Prockiego są uniwersalne w swojej humanistycznej problematyce, ich treść to: narodziny, życie, śmierć, rozwój i trwanie.
Adam Procki (ur. 14 kwietnia 1909 w Drohobyczu, zm. 15 czerwca 1990 w Warszawie) – polski rzeźbiarz.
W 1938 rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Tadeusza Breyera. Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. Uczestniczył w powstaniu warszawskim. Rozpoczęte przed wojną studia ukończył 1946–1951 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych również u profesora Tadeusza Breyera.
Adam Procki tworzył przeważnie w kamieniu naturalnym (granit, sjenit, labrador), rzadziej w metalu i drewnie.
Pod koniec lat pięćdziesiątych tworzył rzeźby o uproszczonych formach, często poświęcone tematowi wojny i martyrologii. Był autorem pomnika–mauzoleum na terenie obozu koncentracyjnego w Rogoźnicy (Groß-Rosen) wzniesionego w roku 1953 i przebudowanego w roku 1985 oraz pomnika „Poległym i pomordowanym w II wojnie światowej” (1963) w Puławach (zaprojektowany w 1958 na konkurs na Pomnik Bohaterów Warszawy, gdzie uzyskał wyróżnienie). W latach siedemdziesiątych w twórczości pojawiły się rzeźby w twardym drewnie. Był uczestnikiem plenerów rzeźbiarskich organizowanych przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.