Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby. Polska rzeźba pierwszej połowy lat 70.

Wystawa Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby. Polska rzeźba pierwszej połowy lat 70. przedstawia ważny moment powojennej historii polskiej rzeźby, kiedy pod wpływem nowych praktyk artystycznych, występujących w tym czasie na świecie, przeszła ona spektakularną przemianę. Tytuł ekspozycji nawiązuje do pracy Wandy Czełkowskiej Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby jako pojęcia kształtu, zaprojektowanej przez rzeźbiarkę na początku lat 70., zrealizowanej w Centrum Rzeźby Polskiej i zaprezentowanej po raz pierwszy właśnie w tym miejscu na wystawie w roku 1995.

Pierwsza połowa lat 70. to czas, kiedy w sztuce pojawiają się takie nurty, jak: minimal art, object art, conceptual art, environment art, land art, body art/performance. Polska rzeźba nie pozostaje obojętna na nowe zjawiska – odchodzi od historycznego bagażu, uwalnia się od dotychczasowych form i przekształca w zupełnie nową jakość. Ekspozycja ma za zadanie uchwycić ten właśnie moment.

Biorąc pod uwagę fakt, że wiele prac wciąż jeszcze przebija się do świadomości szerszego grona krytyków i dopiero zaczyna zajmować należne im miejsce w historii sztuki, celem wystawy jest także ukazanie ówczesnego dorobku w światowym obiegu kultury oraz przygotowanie odpowiednio udokumentowanego materiału, który będzie punktem wyjścia do nowych dyskusji i interpretacji dokonań polskich rzeźbiarek i rzeźbiarzy.

Na ekspozycji prezentowane są prace ponad 30 artystek i artystów: Jana Berdyszaka, Jerzego Beresia, Karola Broniatowskiego, Krystiana Burdy, Elżbiety Cieślar, Emila Cieślara, Wandy Czełkowskiej, Andrzeja Dłużniewskiego, Barbary Falender, Pawła Freislera, Wiktora Gutta, Oskara Hansena, Władysława Hasiora, Anny Jarnuszkiewicz, Jerzego Jarnuszkiewicza, Krystyna Jarnuszkiewicza, Grzegorza Kowalskiego, Jana Kucza, Zofii Kulik, KwieKulik (Zofii Kulik i Przemysława Kwieka), Przemysława Kwieka, Zbigniewa Makarewicza, Marii Pinińskiej-Bereś, Waldemara Raniszewskiego, Adolfa Ryszki, Macieja Szańkowskiego, Aliny Szapocznikow, Olgierda Truszyńskiego, Jana Stanisława Wojciechowskiego i Barbary Zbrożyny. Niektóre z nich pokazywane są po raz pierwszy od momentu ich powstania. Uporządkowane są w grupach problemowych, podpowiadają widzowi kierunek myślenia, ale nie narzucają interpretacji.