Materialna poetyka

Odkrywanie zdolności materii do opierania się upływowi czasu jest jednym z głównych wątków twórczości Xawerego Wolskiego. Artysta przez swoje prace stwarza ślady tego oporu, a więc odciski tego, czemu udało się przetrwać. Nadaje im status reliktów, przez które konfrontuje się ze znikaniem, nicowaniem i przemijaniem. A ta konfrontacja jest głównym celem materialnej poetyki, którą rozwija w swojej sztuce.

Wystawa Xawerego Wolskiego w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku jest przekrojową prezentacją jego twórczości. Z rozległego dorobku wybrane zostały prace, w których punktem wyjścia dla poszukiwań jest ciało i materia. Relacja między tymi dwoma żywiołami wytwarza różnorodne figury. Może to być ciało artysty i fizyczny wysiłek formowania gliny przy tworzeniu rzeźb, w których utrwalone zostają ślady ręki i palców. Mogą to być obiekty otrzymujące formę ciała ludzkiego, jego fragmentu lub nawet poszczególnych organów. Może to być tunika stanowiąca swoisty negatyw, wspomnienie o ciele, które przeminęło. Wreszcie może to być ciężka materia uformowana w potężne obiekty — rzeźbiarskie ciała, których fizyczna obecność zdaje się być niewzruszona. Z różnorodnością figur łączy się zróżnicowanie materiałów, faktur i tekstur, kolorów: gładka i lśniąca terakota, wypolerowany brąz, szorstka stal, miękki i ciepły papier czy ziarna roślin. Kolejnym elementem materialnej poetyki Xawerego Wolskiego jest różnorodność skali: począwszy od niewielkich przedmiotów mieszczących się w dłoniach, przez rzeźby o rozmiarach zbliżonych do ciała ludzkiego, a skończywszy na obiektach monumentalnych.

Wystawa obejmująca kilkadziesiąt prac prezentowana będzie w Muzeum Rzeźby Współczesnej, Galerii Oranżeria oraz parku, układając się w opowieść o poetyckim przetwarzaniu materii w oporze przeciw upływowi czasu.