Snail Gods

Piotr Skiba podczas wizyty studyjnej w Orońsku skupił się na zjawisku rozmnażania ślimaków, występującym na terenie Parku Rzeźby w okresie wczesnego lata. W okresie tym samice mięczaków składały jaja w glebie, szczelinach skalnych, ale również w rzeźbach. Rzeźby porastały stopniowo ślimaczymi skorupami, tworząc swój własny ekosystem. Można było odnieść wrażenie, że całkowicie kontrolują ten obszar, tworząc z lokalnych parkowych obiektów „świątynie do zamieszkania”.

Ślimaki lądowe towarzyszą człowiekowi od czasów starożytnych, Sumerowie i Babilończycy uważali ślimaki za nieśmiertelne, czyniąc je symbolem wieczności. Prehistoryczne hałdy muszli, np. Sambaqui w Brazylii (6000 p.n.e.) lub Køkkenmødding w Danii, świadczą o ilości pancerzy skorupiaków przetwarzanych przez lokalne plemiona. Australijski lud Burarra, zwany także Gidjingali, uważa swoje kopce z muszli za święte miejsca.

Dla Piotr Skiby – powłoki, skorupy, porzucone organiczne elementy stały się symbolicznym materiałem do budowania mikrohabitatu, nowego adresu ekologicznego dla lokalnych brzuchonogów. Podczas porannego spaceru po orońskim Parku Rzeźby twórca dostrzegł, że nocą wilgotne podłoże alejek zostało dosłownie zasiane ruchomą gęstwiną skorup. Artysta bezpośrednio odniósł się do tego zjawiska, budując m.in. w podeszwach swoich butów i klapek kąpielowych elementy z porzuconych, delikatnych ślimaczych muszli i innych organicznych pozostałości. Wydaje się, że Skiba podejmuje próbę odwrócenia praktyki podobnej do zapobiegania obrastania kadłubów statków przez organizmy żywe, tworząc sytuację ofiarowaną obrastaniu. Obiekty stworzone w charakterystycznej dla Piotra Skiby technice odlewów w brązie przypominają formą zaprojektowane modele niedużych osiedli dla małych stworzeń, właściwie są im dosłownie dedykowane. Istotny jest fakt, iż zebrane materiały organiczne zostały poprzez spalanie w metalu „skremowane”, zachowując ostatecznie pamięć przetopionych biologicznych fragmentów, co można odnieść do rytualnych praktyk budowania starożytnych posągów. Nieprzypadkowy w tym wypadku jest wybór miejsca tymczasowej ekspozycji, czyli Kaplica, która jest najstarszym obiektem mieszczącym się na terenie Centrum Rzeźby Polskiej.

Piotr Skiba (ur. 1980, Wrocław) jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa i Rzeźby we Wrocławiu. Tworzy filmy, obiekty i instalacje. Od 2014 r. pracuje na Akademii Sztuki w Szczecinie na wydziale Malarstwa. Mieszka i pracuje we Wrocławiu i Szczecinie.

Artysta wykorzystuje produkowane masowo obiekty, części, materiały związane z podstawowymi, uniwersalnymi potrzebami człowieka. Rzeczy, takie jak stalowe filtry, porzucone ubrania, potłuczone żarówki, zapalniczki połączone zostają często w odlewach z brązu i aluminium z formami organicznymi, m.in. z insektami czy fragmentami naskórka. Podkreślając fizyczną obecność rzeczy i człowieka, twórca stawia wszystko równorzędnie na jednej płaszczyźnie. Jego uwaga skupiona jest na potencjale przedmiotów jednorazowych „najniższej rangi”. Na wrocławskim osiedlu Kosmonautów, zwanym potocznie Kosmosem, gdzie mieszka, zbiera i zmienia znalezione obiekty (rozbierając lub łącząc je w prototypowe elementy), tworząc rzeźbiarskie hybrydy osiedlowych pomników. Obiekty te wydają się przywoływać rzeczywistość, w której rzeczy przejęły kontrolę nad światem, gdzie ludzkie ciało pozostawiło jedynie ślady. Podobnie jak w wierszu Nicka Flynna Statuary, Piotr Skiba „pracuje jak pszczoła, która zmaga się z zatrutym w ulu ciałem ślimaka lub myszy”. Postępując metodycznie, toczy walkę z „przedmiotem-ciałem”, aby ostatecznie wydalić je lub rozebrać, by „zamknąć hermetycznie w grobie z propolisu i wosku nad zwykłymi pomnikami miasta” – jak poetycko opisał to Flynn. Archeologiczne wykopaliska Skiby opisują człowieka, który próbuje przeciwstawić się naturze i ponosi porażkę, pozostawiając poczucie pustki i melancholii.

Wybrane wystawy indywidualne w galeriach i instytucjach:

Pawilon Czterech Kopuł, Oddział Muzeum Narodowego, Wrocław; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; White Box Art Center, Nowy Jork (USA); Muzeum Współczesne Wrocław; Berthold Pott Gallery, Kolonia (DE); Dash Gallery, Kortrijk (BE); BWA Awangarda, Wrocław; BWA Design, Wrocław; Mosart, Gorzów Wlkp.; Entropia, Wrocław; Spazio ORR Brescia (IT); Galeria Leto, Warszawa; Galeria Piktogram, Warszawa; Giorgio Galotti Gallery, Turyn (IT)

Udział w wybranych wystawach grupowych:

All Worlds are flat, Blindside Melbourne (AU); Festiwal Sztuki w Przestrzeni Publicznej Open City, Lublin; Hypermaremma, Museo Archeologico Nazionale e Antica Città di Cosa, Toskania (IT); Narracje #10, przegląd sztuki w przestrzeni publicznej, Gdańsk; Vein Section, Berthold Pott Gallery, Kolonia (DE); Temporary Store-room, Plato, Ostrawa (CZ); Fakt niezajścia pozostaje, Centrum Sztuki Współczesnej KRONIKA, Bytom; Mondo Cane, Muzeum Narodowe,  Szczecin; DAMA, Palazzo Saluzzo Paesana, Turyn (IT); Disappointment Island, Griffin Art Space Foundation/ Galeria Stereo, Warszawa; Proximity, Bangkok Art and Culture Centre [BACC] (TH); Distracted Audiences, Art Station Foundation, Poznań; Labor Relations, Muzeum Współczesne Wrocław; Anarchia i nowa sztuka, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko; Wild West, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; 6. Triennale Młodych, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko; Affair, Galeria Piktogram x Suprainfinit Warszawa, Hortus Conclusus, Fondazione 107, Turyn (IT); Paris Internationale, Paryż (FR); Artificial Fullmoon, Muzeum Współczesne Wrocław