Ursula von Rydingsvard

Ursula von Rydingsvard pochodzi z polsko-ukraińskiej rodziny, która w czasie II wojny została wywieziona na roboty przymusowe do Niemiec, a następnie wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Ursula, z domu Karoliszyn, urodziła się w Deensen w Niemczech w 1942 roku. Rodzice pochodzili z Podhala. Przeżycia z dzieciństwa i kraj pochodzenia odcisnęły piętno emocjonalne na jej pracach. Wieże, drewniane misy, narzędzia, łopaty i ściany są echem rodzinnego dziedzictwa. Mimo, że nigdy nie mieszkała w Polsce, nadaje swoim rzeźbom polskie tytuły i czuje się związana z ojczyzną. Od 1950 roku mieszka w Stanach Zjednoczonych, początkowo wraz z rodziną w Plainville w Connecticut, a od 1973 roku w Nowym Jorku. Studiowała na kilku uniwersytetach: University of New Hampshire w Durham (1962), University of Miami, Coral Gables na Florydzie (1964), University of California w Berkeley (1970) i Columbia University w Nowym Jorku, gdzie zdobyła wykształcenie artystyczne w 1975 roku. Od tego czasu tworzy rzeźby, najczęściej w drzewie cedrowym, a także z brązu i żywic poliuretanowych. Są one inspirowane naturą, sztuką pozaeuropejską – Afryki, Australii i Oceanii, a także tradycją sztuki ludowej i drewnianej rzeźby (zwłaszcza Podhala). Ponadto zajmuje się rysunkiem tworzonym na ręcznie wyrabianym własną techniką papierze abaka. Wystawa w Orońsku była drugą prezentacją sztuki Ursuli von Rydignsvard w Polsce. Pierwsza odbyła się w 1992 roku w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie i była ważnym wydarzeniem w życiu artystki.