SYMPOZJUM RZEŹBY WSPÓŁCZESNEJ – 2023 ZNISZCZENIA I NAPRAWY

Artyści:

Robert Buček, Katarzyna Fober, Jan Piotr Gostyński, Katarzyna Anna Grochowalska, Magda Grzybowska, Theo Guicheron - Lopez, Natalia Magalska, Michał Matysiak, Marta Katarzyna Stefaniak, Agata Zboromirska

Asystenci-wolontariusze:

Zuzanna Bielak, Ryszard Henryk Chojnacki, Aida Małgorzata Duda, Jakub Mach, Magdalena Hanna Mazurkiewicz, Ireneusz Stanisław Pachliński, Paulina Rudzińska, Natalia Szcześnik, Adrianna Wilewska

Na terenie orońskiego parku prezentowane są rzeźby zrealizowane podczas IV edycji Międzynarodowego Sympozjum Rzeźby Współczesnej (2023) pt. Zniszczenia i naprawy. W gronie wyłonionych poprzez Open Call uczestników wydarzenia była Marta Katarzyna Stefaniak.

ZNISZCZENIE I NAPRAWA, 2023

metal, pleksi, zaprogramowany system elektroniczno-oświetleniowy

Główna myśl projektowa zamierzenia artystycznego, odnoszącego się do sympozjalnego hasła „zniszczenia i naprawy” zakładała stworzenie rzeźbiarskiej formy przestrzennej, która swym układem strukturalnym ŁĄCZY świat technologii i przyrody. Podjęta realizacja jest również próbą wyrażenia zasady twórczej samoregulacji struktury, co prowadzić ma do stworzenia nowej formy na bazie starej.

Powstałej pracy przyświecała idea ukazania w rzeźbie zjawiska nieustannego powrotu inteligentnej natury do ekspresji nowych kombinacji wzorcowych - stabilnych połączeń - z nowo tworzącymi się strukturami. W realizacji założenia projektowego został użyty motyw zniszczonej formy geometrycznej, opartej na okręgach o technologicznych cechach, która – jaka by nie była - jest częścią tego świata i do tej konfrontacji czy też rozważań na temat przynależności nawiązuje. Proces przetwarzania w przyrodzie „starego” na „nowe” stanowi pewnego rodzaju cykl naturalny. Natura wszystko przyjmie, wszystko przyswoi, na powrót zintegruje, co od niej na chwilę „wzięliśmy”. W pracy rzeźbiarskiej zostały zastosowane te same - co do zasady - powtarzalne struktury zauważalne zarówno w technologicznym tworze opartym na pourywanych okręgach, jak i w biologicznym nowotworze zbudowanym z oderwanych okręgów przekształconych w porozciągane, otwarte krzywe zbliżone do eliptycznych łuków. W trakcie pracy nad koncepcją a potem jej realizacją pojawiły się pytania: na ile my ludzie uświadamiamy sobie poziom skomplikowania otaczających nas struktur, na których kształt i stabilność eksperymentami naukowymi wpływamy w sposób nieprzewidywalny ? Jakie skutki przynosi otaczanie się coraz większym przetworzeniem, będącym w coraz większym  kontakcie z Naszym biologicznym, powolnie ewoluującym ciałem?

Ostatni wątek podjęty w realizacji rzeźbiarskiej to : wymiar energetyczny - duchowy. Energia elektryczna zamieniona na światło widzialne. Praca rzeźbiarska zgodnie z tym założeniem zawiera w sobie stały rdzeń świetlny obudowany strukturalną stalową formą. W kilku strefach została mocniej rozrzedzona jej zwarta struktura przyjmując raz postać rozpadu, zniszczenia a innym razem przeformułowania technicznej – zgeometryzowanej tkanki w bardziej obłą - biologiczną. Światło istnieje w każdej z dwóch rodzajów strukturalnych form. JEST cyklicznie obecne, porusza się, pulsuje. Tyle że dopiero zmrok ujawnia jej sakralny, świetlny, ponadczasowy wymiar, odnoszący się w ten symboliczny sposób do niezmiennych prawd duchowych w zmiennym świecie materii, do istoty rzeczy, w której to istota się przejawia pod różną rzeczy postacią.

Zaangażowanie do strukturalnej formy jej wewnętrznego światła w znaczeniowym wymiarze jest świadomym artystycznym zamierzeniem zbudowania dialogu z uważnym obserwatorem, poszukiwaniem duchowego kontaktu z tym co światłe w człowieku.

Marta Katarzyna Stefaniak

Marta Katarzyna Stefaniak (ur. 1977) Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej (1998-2004) oraz Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie (1917-2022), dyplom zrealizowała w pracowni prof. Ewy Janus.