SYMPOZJUM RZEŹBY WSPÓŁCZESNEJ – 2023 ZNISZCZENIA I NAPRAWY

Artyści:

Robert Buček, Katarzyna Fober, Jan Piotr Gostyński, Katarzyna Anna Grochowalska, Magda Grzybowska, Theo Guicheron, Natalia Magalska, Michał Matysiak, Marta Katarzyna Stefaniak, Agata Zboromirska

Asystenci-wolontariusze:

Zuzanna Bielak, Ryszard Henryk Chojnacki, Aida Małgorzata Duda, Jakub Mach, Magdalena Hanna Mazurkiewicz, Ireneusz Stanisław Pachliński, Paulina Rudzińska, Natalia Szcześnik, Adrianna Wilewska

Na terenie orońskiego parku prezentowane są rzeźby zrealizowane podczas IV edycji Międzynarodowego Sympozjum Rzeźby Współczesnej (2023) pt. Zniszczenia i naprawy. W gronie wyłonionych poprzez Open Call uczestników wydarzenia była Katarzyna Anna Grochowalska, która zrealizowała instalację Spotkanie.

Spotkanie, 2023

marmur, sznurek, konstrukcja stalowa

Rozpad, zniszczenie, odrzucenie, rozbicie to wartości końca, jak i początku, noszące w sobie potencjał „nowego”. Często, żeby zrobić krok do przodu trzeba z czegoś zrezygnować, coś stracić, coś zniszczyć. Działania destrukcyjne mogą być zarówno na poziomie świadomym, jak i nieświadomym, nie zależnie od tego wyzwalają jakiś potencjał sił, odrodzenie.

W instalacji, którą zrobiłam w CRP użyłam marmurowych kamieni – zniszczonych, ciężkich, twardych, pokruszonych, okaleczonych, które zawiesiłam na białych pasmach nici. Kamień w kulturze symbolizuje siłę, stabilność, bywał przedmiotem kultu. W mojej pracy przewrotnie, nadaję mu lekkości, unoszę jego ciężar na niepozornych niciach. Poszukuję siły w słabości i słabości w sile materiałów, nowego w starym. Kluczowe jest tu użycie bieli – symbolizującej odrodzenie, niewinność, sacrum, nowy porządek, zestawiając ją z otaczającą naturą, kolorem. Białe kamienie umieszczone na jednej wysokości mają tworzyć płaszczyznę – miejsce porozumienia, spotkania. Ważnym aspektem tego projektu jest horyzontalność zderzona z subtelnością wertykalnych linii. Kompozycja z unoszących się kamieni tworzy płaszczyznę, miejsce, w którym możemy stanąć naprzeciw siebie, na równi i spojrzeć sobie w oczy, przez delikatne pasma nici.  Elementem konstrukcyjnym jest stalowa rama. Praca umieszczona jest blisko drzew tak, żeby zrównoważyć elementy stalowe z mocnymi pionami drzew.

Katarzyna Anna Grochowalska (ur. 1993) uzyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Adama Myjaka na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie (2019). Laureatka konkursów międzynarodowych min. na projekt statuetki dla laureatów III Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej. Autorka realizacji w przestrzeni miejskiej m.in.: rzeźba "Rytmy" w Szczecinku, rzeźba "Pierwszy kamień" w Rodowie, wielu instalacji do wnętrz sakralnych. Brała udział w wystawach zbiorowych oraz indywidualnych.

Tematyka jej prac krąży wokół spotkania życia i śmierci, tego co przemija i trwa. Posługuje się formami abstrakcyjnymi oraz figuratywnymi, łączy ze sobą różnorodne materiały. Szuka nowych rozwiązań, połączenia „starego z nowym”.