SYMPOZJUM RZEŹBY WSPÓŁCZESNEJ – 2023 ZNISZCZENIA I NAPRAWY

Artyści:

Robert Buček, Katarzyna Fober, Jan Piotr Gostyński, Katarzyna Anna Grochowalska, Magda Grzybowska, Theo Guicheron - Lopez, Natalia Magalska, Michał Matysiak, Marta Katarzyna Stefaniak, Agata Zboromirska

Asystenci-wolontariusze:

Zuzanna Bielak, Ryszard Henryk Chojnacki, Aida Małgorzata Duda, Jakub Mach, Magdalena Hanna Mazurkiewicz, Ireneusz Stanisław Pachliński, Paulina Rudzińska, Natalia Szcześnik, Adrianna Wilewska

Na terenie orońskiego parku prezentowane są rzeźby zrealizowane podczas IV edycji Międzynarodowego Sympozjum Rzeźby Współczesnej (2023) pt. Zniszczenia i naprawy. W gronie wyłonionych poprzez Open Call uczestników wydarzenia był artysta francuski mieszkający i tworzący w Niemczech Theo Giucheron – Lopez.

Szalunki naszych łóżek, 2023

kuta blacha aluminiowa, krążek bitumiczny Orońsko, dąb, orzech, dąb bagienny, bukszpan ręcznie rzeźbiony, marmur, paznokcie

Inspiracją dla rzeźby są szalunki używane do naprawy i konserwacji dróg i ulic. Konstrukcja z płyt napinających i metalowych prętów jest instalowana w ziemi (zwykle na głębokości 2 lub 3 metrów) w celu utrzymania stabilności podłoża w pionie, tak aby otwór był otwarty na potrzeby tymczasowej pracy. System ten jest dla mnie symbolem naszego oddzielenia od żywej ziemi. Metal działa jak bariera, podobnie jak sztuczna gleba. Nazwałem ten projekt Szalunek naszych łóżek, ponieważ uważam, że ziemia jest naszym drugim “łóżkiem”.

Zawsze przywiązuję dużą wagę do pochodzenia drewna, którego używam do realizacji rzeźb. Generalnie ścinam „trupa” sam w lesie. Poświęcam czas na jego cięcie, suszenie i rzeźbienie. Zrobiłem dwie dębowe ramy połączone czterema poprzeczkami z orzecha włoskiego i intarsjowałem w dębie, osiem rzeźbień z bukszpanu, orzecha i dębu bagiennego. Rok temu zacząłem szukać informacji na temat drewna charakterystycznego dla architektury w Polsce i stolarki mudéjar w Hiszpanii. Moja obróbka drewna, którą wykonuję głównie ręcznie to połączenie tych dwóch bardzo wyjątkowych stylów. Dwie aluminiowe blachy zostały wbite w asfalt tuż przed wejściem do parku rzeźb. Używam tej techniki, aby opowiedzieć o wpływie, jaki asfalt wywiera na nasze życie. Ta rzeźba jest metaforą naszego stosunku do ziemi, którą chronimy, uszkadzamy, niszczymy i naprawiamy. Łączę materiały, które czerpiemy z natury z wyprodukowanymi przemysłowo. Zadaję pytanie o naszą materialność (jak z nią żyjemy), substancje (jak je rozumiemy). Pomiędzy ramami umieszczony jest „punkt” z bitumu, który symbolizuje całą moją refleksję na temat miejsc. Wierzymy, że materiały, których dotykamy na co dzień, w tym asfalt, absorbują coś od nas, z naszych stóp, z naszych nóg, z naszych zachowań, z naszej uwagi, a także z naszych pragnień. Kto potrafi zidentyfikować historię naszych sztucznych terenów? Kto jest na tyle wrażliwy, aby się nad tym zastanowić? Moją ambicją jest zbadać tajemniczą stagnację w sprawach, których nie rozumiemy, na którą pozwala radykalnie zantropizowany człowiek. To praca, operacja na otwartej przestrzeni.

Theo Giucheron – Lopez (ur. 1991) studiował w Szkole Multimedialnej w Paryżu. Artysta kwestionuje sposób, w jaki postrzegamy materiały z naszego otoczenia i poszerza naszą wrażliwość w doświadczaniu świata.